GERÇEKTEN BENİM ÜLKEME VATANI, VATANINDA YAŞAYAN İNSANLARINI SEVEN POLİTİKACILAR GELMEYECEK Mİ?
Her gelen benim sistemim doğru diyerek deneme tahtasına mı çevirecek ülkemi. Her gelen bir şekilde doğayı yok edecek politikalar mı uygulayacak. Devletin halktan aldığı vergilerle yapılan fabrikaları üretim tesislerini yenileyip modernize edeceğine halka sormadan satacak ve ya kapatacak. Liyakat sahibi insanlara danışmadan, Ben yaptım oldu mu diyecek. Tarım arazilerini betona mı gömeceğiz? Doğa harikası yerlerimizi yaşanmayacak yerler haline mi getirmeliyiz? Kara denizi mahvetiniz ne dere kaldı ne akar su. Elektirik üreteceğiz diyerek duman ettiniz güzelim cennet yaylalardan akan dereleri. Tarım arazilerine kurduğunuz fabrikaların baclarından çıkan duman ve küle bile engel olamadınız. Özal hükümeti ile başlayan Türk Lirasını koruma kanunu yok ettiniz. Devletin tohum fidan üretme tesislerini kapattınız. Çiftçiyi israel tohumuna muhtac ettiniz. 
Şeker Fabrikalarını satarak kapatarak hayvancılığın en çok kullandığı şekerpancarı küspesinden mahrum ettiniz. Şeker kamışı glikozu Amerikadan ithal ederek Amerikan çiftçisini zengin ettiniz. Halkınızı kanserle tanıştırdınız. Mutlu bir azınlık yarattınız çevrenizde. Okumaya devam et
Ekonomik olarak ne kadar büyürsek büyüyelim, ne kadar Avrupalyız desek‘de bir yanımız hep güçsüz ve küçük kalıyor. Bire bir gezmiş, yaşamış, ve ya uzaktan izlemiş olduğumuz ülkeleri ve orada yaşanan hayatlardan duygusal olarak etkileniyoruz belki. Bu durum nefes alıp vermek kadar kısa sürüyor. Bireysel olarak devamlı hata yapmaya, medeniyeti ıskalayarak yaşamaya itiliyoruz Bu da birlikte yaşaması gereken insanlığın mutsuzluğu oluyor. Yazdığım öykülerde küçükde olsa her zaman hayatımızdan bir kesit vardır. Bu benim tamamen kendi iç hesaplaşmalarımla ilgili bir yerde durur. Bazen toplumsal, bazen bireysel, adam sendecilik ve duyarsızlıklar karşısında, insanların tutumları belki yazma sebebim. Tüm yazdıklarım benim öykülerimin tanımı olabilirmi? Çoğu zaman gözümden kaçırdığım detayları yakalamaya, resmetmeye, çalışıyorum. Parmakla gösterilmez ayıptır!… denilen bir çok yaşanmışlığı ve ya o yörede yaşayanların durumunu parmakla göstermeye çalışıyorum kendimce. Parmakla göstermek ayıptır deselerde! Ben bu sözü yok sayıyorum. Nedenmi? Gözümüzün içine sokmadan görmüyoruz ve ya görmezden geliyoruz ya. Her zaman puzzle parçalarlarını bir araya getirmekle tamamlanmıyor istediğimiz resim. Bütün parçaları bir araya getirebildiğimizde bütün oluyoruz. Hatta bazen o küçük parçalar uzun bir uğraşının sonunda büyük tablonun çok güzel detayları ve ya tamamınını görsele sunuş halini alabiliyor. 
Sonuçta onlarda Tanrının yarattığı insandılar tıpkı diğerlerinin olduğu olduğu kadar. İşte tüm acıların başlangıcı da bu oldu. Korktuğumuzdan birlikte olamadık, birlikte çalışmak, dertleşmek, ve hatta yaşamak istemedik. Sadece onlarında insan olduğunu hatırlamadan eğlendik onların sayesinde. Onların gözlerine bakabilseydik, neler hissettiklerini, neler istediklerini anlayabilseydik, en az onlar kadar insan olabilseydik keşke. Kendilerini Roman olarak tanımladılar, Rom kökünden türemiş bir çok dilde bir çok anlam yüklenmiş bu kök kelime aslında İnsana verilmiş ilk isimden başka bir şey değildi. Ve bizim çeşitli kelimelerle adlandırdığımız bu güzel topluluk Romanız derken İnsanız diye kendilerini ifade ediyorlardı. Biz İnsan olduğumuzu sanan insanlktan nasibini almamışlar, binlerce yıl önce olduğu gibi korkuyor birlikte yaşamayı, paylaşmayı red ediyorduk.
Diyelimki bir insan kandırılmaya eğilimlidir aha o insandan hiç bir b.. olmaz. Pazar günkü kum kapıda Sayın Cumhur Başkanının, yardımcısı Sayın davut oğlunun organize ettiği teröre karşı el ele mitingini görünce gülmekten alamadım kendimi. Hele Şehitler ölmez vatan bölünmez haykırışlarını duydukça daha da güldüm. Hani bir başkası olsa bu kadar gülemezdim sanırım. Bayağı bayağı inanmak istedim. Hani bir daha kandırılmayacağından emin olmak, delikanlı adam aslında bir kere kandırılmış olmaktan bir şey olmaz, nasılsa her genç kızın başına gelir
Hoş ama bir o kadar da yersiz bir sesti bu… Evet, bu onun sesiydi ve yüzüğündeki kalbin kapısını aralamıştı. İyi ama neredeyim ben? Daha doğrusu, o burada odamdamıydı? Ka¬fam karışmış bir halde gözlerimi ovaldım. Rüyamda tarihi Edirne koprüsünün diğer bir ucundan bana bakan yeşil gözleri görüyordum. Burası, bilinçaltımın sürekli ziyaret etmeye çalıştığı yerdi belkide, ancak bu defa onu anılarımın arşivlerinde aramayıp karşımda bulabildiğim için şanslıydım.
Sanki Sayın Başbakanımıza bir şeyler olmuş sihirli bir el kendisine dokumuş. Çevresindeki danışmanlarını yalaka gazetecileri, iş adamlarını Japonyada bırakmış bir kaç koruması ile boş bir uçakla Atatürk hava limanına inmiş. Kendisini karşılamaya giden vatandaşlara hiç alışık olmadığımız bir uslupla şöyle diyordu:
belkide hüznüm ilk defa hayatımda devletime devletimdeki şu aptalca bürokrasiye isyan etme noktasına getirdi beni. Bir dost kaybetmenin acısını ilk defa yaşamıyordum. Daha önceleride dostlarımdan kaybettiklerim oldu. En azından dostlarıma gereken son görevimi yerine getirebilmek nasip olmuştu. Dün pasaportumun Türkiyeden gönderildiğine dair aldığım e’mail haberine ne kadar çok sevindiysem bu sabah hayatımda bir çok şeyi paylaştığım gazeteci bir dostumun ölüm haberi ile sarsıldım.
gizleyememiştim. Müşterek arkadaşlarımızla birlikte bu gazeteyi hazırlamışlardı. Uzun zaman önce kaybettiğimiz dostlarımızdan gazeteci ‘‘Nevzat Altıparmakoğlu‘‘ mekanı cennet olsun, Nurlar içinde yatsın. Yusuf kenan Yılmaz ve Erdoğan Sabancının birlikte büyük bir yatırım yaparak bu gazeteyi çıkartmış olabilme başarısını gööstermiş olmaları bemi de gururlandırmıştı. Uzun yıllar Bayern Eyaletinde haftalık olarak çıkartmışlardı bu gazeteyi. Gazetenin büyük kurucusu fikir babası Değerli Dostum Yusuf Kenan Yılmaz artık aramızda değil. Son olarak İstanbulda iki sene önce beraber olmuştuk. Sabah gazetesinin matbasını satın alarak yozgata taşınmaya karar vermiş, artık yozgatta yaşamak istediğini söylemişti. Bende kendisini makaraya almıştım iki ay sonra kaçarsın diye. Yanılmıştım Dostum orta Anadolunun en büyük ofset matbasını kurmuş sahibi olduğu Yozgat Hakimiyet gazetesini kendi matbasında basma mutluluğunu yaşamıştı. Orta Anadoluyu en azından gazete konusunda İstanbula bağımlılıktan kurtarmıştı. Kendnisini ziyaretimde sahibi bulunduğu Yozgatın tek oteli Galata Çamlık Otel, kurduğu devasa matba ve yürüttüğü Yozgatspor Kulubü başkanlığından çok mutlu görünüyordu. İstanbuldan ayrıldığı için üzgün değildi. Baba ocağına dönmüş olmak Kenana çok iyi gelmişti. Üzerinden bir sene bile geçmedi bu gün ölüm haberi geldi.
son yolculuğuna çıkışında yanında olamıyacağım. Dualarım tabiki onunla olacak her zaman olduğu gibi. Fakat ben bu gün seni rakı içerek uğurlıyacağım. Sevinçlerimizde rakı ile neşelenip
Bilhassa ilk üç türde samimiyet daha bir anlam kazanır, öne çıkar. Kolayca okunuverirler. Andrè Gide’in deyişiyle “hatıra yazmak ölümün elinden bir şey kurmak” olduğuna göre, her anı bir değer ifade eder. Yazıcısının maharetine göre kuşkusuz kıymeti artar. Geçmişe dair kaydedilenler, toplumsal hayata da bir şekilde yeni kazanımlar sağlar. Anı yazarı, çok zaman yazdıklarını ilerlemiş bir yaşta yazdığı ve yaşadıklarına duygusal/ öznel bakacağı için, hatıralarda anlatılanlara ekseriyetle ihtiyatla yaklaşılmalıdır.